Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her şey böyle başladı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Her şey böyle başladı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. . Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı.